Liefste Oma,

Binnenkort is het al zeven jaar geleden dat we je hebben moeten afgeven. Dat was pas echt moeten, niets te willen of mogen. Ik zie ons nog staan, met de hele familie rond je bed bij je laatste adem. De kamer was te klein voor ons, van elke uithoek van het land kwamen we af. Is het dat moment dat we samen ervaren hebben dat ons dichter bij elkaar bracht? Ik ben er niet uit. Ondanks de grote droefheid was het toen zo mooi om zien. Iedereen troostte iedereen, de warmte, de liefde was bijna voelbaar.

En dat gevoel, die warmte, was voelbaar ook dit familieweekend. Van het allereerste moment dat we toekwamen in Houffa-Lieze (tja, Lieze haar beslissing) vrijdag tot het einde. Menig filosofisch gesprek ging erover, ’s avonds, maar ook ’s ochtends – the day after het epische feest zaterdag – als iedereen met een kleerhangersmile aan tafel zat (of hing).

Altijd appeltaart

Jij leerde ons om open te staan voor iedereen die binnenkwam, je appeltaart altijd klaar voor de verloren zoon, de nieuwe vriendjes, de om het even wat. Wat we ook van plan waren, wat we ook uitstaken, het was altijd ok. Zonder oordeel liet je ons zijn en je aanvaardde ons zoals we waren. Net zoals je ook je leven aanvaardde. Zagen en klagen was aan jou niet besteed. Focus op het positieve en geniet van dit moment, hoe miserabel het soms ook is. Tuurlijk kon het beter, maar het was goed zo. Te kort, daar blijf ik bij.

Zou het dat zijn dat in ons wordt gewekt als we elkaar zien? Dat er allemaal een stukje van jou in ons zit, of er nu een bloedband is of niet? En dat als je ons allemaal samen legt dat het zin heeft? En telkens zijn er nieuwe puzzelstukjes die altijd direct passen, want dat leerden we van jou. Ofwel zit jij er voor iets tussen en heb je van boven een beetje gestuurd met je gouden lepeltje. In dat geval, bedankt ook voor het zalige weer 😉

Zo f**** dankbaar

Wat het ook was of is, het is een weekend voor de geschiedenisboeken, daar is iedereen het over eens. Jong, oud, man, vrouw, al langer poeske of pitteke en ook de nieuwe aanwinsten. Elke keer als ik eraan denk, schieten mijn mondhoeken de hoogte in.

Dank je Oma (en opa) om deze fantastische mensen samen te brengen. Dank je om ons te leren verder te kijken dan het oppervlakkige en te durven zijn wie we zijn zonder te moeten voldoen aan wat dan ook. Dank je om elkaar ook te accepteren zoals we zijn en open te staan daarvoor. Dank je voor het gevoel om deel uit te maken van een groter geheel, voor altijd. We blijven een zotte bende verschillende vogels bij elkaar, elk met ons eigen lied en een hele kakofonie aan kleuren en veren, maar we blijven vooral en voor altijd poeskes en pittekes. #poeskeforlife

En dit is voor jou, lezer

Het leven is te kort om ‘we zouden eens moeten…’ in stand te houden zonder actie. Een etentje met vrienden, een citytrip, … hoeft niet altijd een familieweekend met 40 man te zijn 😉 Kijk wat de dingen zijn die je eigenlijk echt zou willen en plan ze of neem een eerste actie. Het klinkt alsof ik het allemaal onder de knie heb, helemaal niet, maar dit weekend schudde me weer wakker.

Want als er iets is waar we – denk ik- het over eens zijn: ‘hadden we dit maar gedaan toen ze beiden nog leefden’.