Lieve meisjes.

Lieve Lieze, Lieve Margo,

Ik schrijf jullie deze brief net voor ik heel even in de teletijdmachine stap. De machine brengt me naar Torremolinos, 10 jaar geleden. Op vakantie als 24 jarige maar wel eentje die doorheeft wat het is om op vakantie te gaan als mama van twee kindjes.

Je kan het vergelijken met hoe het is als jullie oud speelgoed terugvinden. Het is dan wel babyspeelgoed en het mooie is eraf, toch genieten jullie er terug vollebak van. Nu weten jullie waar de muziekjes zitten, hoe je er het beste mee speelt en dat erop kwijlen eigenlijk geen meerwaarde biedt.

Dit weekend is mijn babyspeelgoed. Ik ga dit weekend dansen tot de zon opkomt, uitslapen zonder wekker of kindjes, ik ga enkel mezelf insmeren, eten wat ik wil, wanneer ik wil en doen wat ik wil zonder uitleg, zonder ‘straks’. En ik ga aan het strand liggen. Met een boek en ik ga het ongestoord uitlezen, met een Mojito in mijn hand.

En net zoals jullie oude speelgoed ga ik er met volle teugen van genieten. Verwonderd, intens blij dat het even terug is. Kort euforisch denk ik zelfs.

En net zoals jullie ga ik er na enkele dagen genoeg van hebben, dan wil ik terug. Terug naar al het moois dat ik heb opgebouwd in de laatste tien jaar. Naar mijn lieve man en mijn twee schattige dochters. Naar de leuke gesprekjes, de intense knuffels en de schattige zoentjes. Terug naar huis, waar ik de rust eindelijk gevonden heb.

Dus niet getreurd schatjes, mijn plaatsje terug in de teletijdmachine is verzekerd. Ik heb geen seconde spijt van waar ik ben en wat ik heb. Ik zie jullie doodgraag, tot de maan en terug en dit moet ik even doen.

Dikke kus,

Mama