Een spannende match

Ik denk dat iedereen het daar wel mee eens is. Ik vond het ongelooflijk boeiend om de tweede helft op groot scherm te zien van op de achterste rij. Nog boeiender was om de reacties van de menigte te zien, want de tweede helft was nog niet goed bezig en we kregen twee tegengoals.

Zelfs na de eerste tegengoal al, hoewel we nog ver van het einde van de match af waren, was de hoop ver zoek. Heel boeiend om zien eigenlijk, hoe snel supporters opgeven. En dan krijg je een tweede binnen. Dat je even stil valt, prima. Dat je de hoop moet zoeken, alle begrip. Maar dat je op een klein half uur van het einde, met een steengoede ploeg, geen sprankeltje hoop meer vindt (of leek te vinden, ik zat niet in hun hoofden ), dat begreep ik niet.

The brick walls are there for a reason

Een quote van Randy Pausch (bekijk zeker ook zijn film op youtube ’the last lecture’) waarmee hij wil zeggen dat het verschil wordt gemaakt door zij die laten zien hoe graag ze iets willen en ondanks de stenen muur, op zoek gaan en blijven doorzetten. Zeer herkenbaar gisteren ook.

En in sport is dat sowieso al zo, want daar staan, op dat veld, dat vraagt ongelooflijk veel inspanning en toewijding. Elke keer opnieuw opstaan en gaan. En dat vond ik dus zo frappant, dat iedereen leek te blijven liggen. Behalve de Duivels zelf, petje af. Want ze mogen goed zijn op fysiek en sportief vlak, gisteren hebben ze getoond dat ze mentaal ook zeer sterk staan.

Keihard voor de rode duivels

“Waarom laten ze zoveel ruimte? Sta toch dichter bij uwe man” …. Belangrijk om inderdaad stil te staan bij waar het misloopt om lessen te trekken, maar wie niets doet, kan niets misdoen. Als het goed gaat is het ‘wij’, ging het slecht, werd het ‘zij’, nog niet gemerkt?  Ik vond sommige dingen die ik hoorde keihard, waardoor je alleen extra hoop verliest. De goede dingen die gedaan werden, bleven ongezegd.

Zo zijn we ook vaak naast het scherm, niet? Aanduiden waar de fouten zitten, zonder te focussen op hoe we het kunnen rechttrekken. Bij een ander maar vooral bij onszelf. Kei hard. Fouten maken kan, mag, zo leer je bij. De Rode Duivels zijn ook wakker geschud, soms heb je dat nodig 😉

Hoe zit dat in ons eigen leven dan?

Hoe snel blijven we dan zelf liggen als we tegenslag krijgen? Hoe snel geven we op, nog voor mensen zien dat we echt voor iets willen gaan, om toch maar geen gezichtsverlies te lijden? Om dan achteraf spijt te hebben dat we niet doorgezet hebben, mogelijk. Niet alles kan van de eerste keer lukken, zoals onze vriend Randy zei voor hij stierf: je gaat moeten aangeven wat je écht wil en laten zien dat je ‘de extra mile’ wil gaan.

Dus dat is een mooie les die ik meeneem uit een spannende tweede helft met de Duivels. Jij iets geleerd? 😉