Bijtanken met de wagen is simpel: je krijgt een duidelijke melding wanneer er getankt moet worden en je weet exact wat je moet tanken. Heeft er iemand ooit gedacht om modder of cola in de tank te gieten? Nope. Om het dan nog interessanter te maken: het duurt niet lang en het is one stop. Even langs het benzinestation, slang erin, kort wachten en weg, klaar is kees. Je bent minstens voor enkele dagen gesteld. Easy.
Maar wij daarentegen… Geen duidelijk metertje of lampje dat brandt. En zelfs dan nog: er is geen tankstation dat ons vult met wat we nodig hebben. Zeker niet voor een paar dagen. Geen one stop oplossing.
Ons lichaam geeft wel signalen, maar we zien ze niet als signalen, vaak zien we het eerder als een last. We zijn moe, we hebben hoofdpijn, we blijven maar verkouden, … En dan is er nog dit: doordat er nood is aan echte bijtanken, is het laatste waar we fut voor hebben, een gezonde maaltijd bereiden of onze hele routine omgooien. Ik vind het zelf paradoxaal: hoe minder energie we hebben, hoe minder energie we gaan opnemen.

Het is een uitdaging, een hele uitdaging. Iedereen zoekt zijn manier. Ik denk aan mezelf en hoe vaak we dan kozen voor simpele oplossingen om tijd te winnen. Hoe vaak een ontbijt dat me energie gaf, moest wijken omdat ik geen tijd had. Dan maar koffiekoeken. Of een lunch die je door de namiddag helpt, werd vervangen uit gemak door een broodje dat me een goede namiddagdip gaf…

Learning by doing, niet alleen in de economie kan het tot hogere productiviteit leiden op lange termijn, ook gewoon in ons dagelijks leven. Ik heb alleszins geleerd dat als we echt goed eten, genoeg stoffen binnenkrijgen, we een totaal ander mens kunnen zijn. Terug opstaan met goesting in de dag, flexibiliteit in het denken en veranderingen van schema (hallo kinderen, ik heb het over jullie ;)).  Maar dat gaat niet hocus pocus, het is echt ‘learning by doing’ of ‘trial and error’. Wat werkt, wat krijg ik voor elkaar en wat niet?

Op het moment dat we echt extra energie kunnen gebruiken, is het natuurlijk moeilijk om grote veranderingen aan te brengen. Want ons voedingspatroon veranderen, vraagt heel veel effort: vaak moet je je routine veranderen, winkelgedrag, nieuwe recepten proberen, organiseren voor op het werk en als je pech hebt: de wederhelft en kinderen overtuigen waarom.
En die effort op het moment dat je je al minder voelt, daar wringt het schoentje. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen zich beter en energieker kan voelen door anders te gaan eten. Langs de andere kant ben ik ervan overtuigd dat een fameuze duw in de rug bij die eerste stappen, onmisbaar is. En iemand die je aanmoedigt en tips aanreikt, is geen overbodige luxe als je uit het patroon wil losbreken.

Wat wil jij veranderen? Stel dat je meer energie had, wat zou jij eindelijk eens aanpakken? Wat als je meer veerkracht had en kon huppelen in plaats van spurten? Neem even de tijd en schrijf op wie je eigenlijk wil zijn. Wat maakt je vrolijk? Waar wil je meer van? Neem een blad papier en zet je timer op 5 minuten. Als alles kon, maar werkelijk ALLES, waar wil je staan over 3 maand, over 1 jaar en over 3 jaar. Start!

Graag een duw in de rug of een supporter aan de zijlijn, met plezier! Mail me.