1 op 5 ouders geeft kinderen weleens een tik.

Zo kopte De Standaard en het Nieuwsblad een tijdje geleden. Het opvoeden is stresserend en we reageren daardoor soms op manieren waar we later spijt van hebben. Het laat zien dat de stress en de effecten ervan zich niet beperken tot de volwassenen. De kinderen die voor extra stress kunnen zorgen, krijgen soms de volle laag. Daarom niet direct een tik, maar roepen, brullen als de brulosaurus en wie weet met wat speelgoed gooien. En helpt dat?

Iedereen die al ooit met speelgoed smeet, deuren sloeg of zich hees brulde, weet dat dit niet helpt. Het maakt de boel eigenlijk alleen erger. En toch vervallen we hier soms in.

Geen enkele ouder vindt het leuk om over de rooie te gaan, ik ook niet.

De sleutel ligt bij de pauzeknop. We hoeven niet direct te reageren. Neem even tijd: Wat wil ik bereiken? Hoe kan ik dit het beste bereiken? Niet evident om in de ‘heat of the moment’ even een strategie uit te denken. Diep in- en uitademen kan hier wel hulp bieden.

Thuis spreken we sinds kort ook over de Brulosaurus, het monstertje dat wakker kan worden wanneer iets fout gaat. Dat gaat dan tekeer. En als we weten waarom de Brulosaurus zo tekeer gaat, kunnen we een oplossing zoeken zodat hij terug kan gaan slapen. Zo leg je een afstand tussen de “furie” en de persoon zelf. Je ‘doet’ een Brulosaurus, je bent hem niet. Zo leer je in te zien dat het anders kan, bij je kinderen en bij jezelf.

En als je dan toch uitschiet: praat erover. Leg uit waarom je lontje kort is, leg uit waarom het even te veel was en vooral, verontschuldig je. Zo laat je ook zien dat je niet perfect bent, dat fouten maken kan, mag en erbij hoort.